We zijn met z’n zessen bij De Pont maar drie ‘fietsers’ gaan iets anders doen. Hans, Job en ik gaan naar Almere om nou eens van de andere kant over het IJsselmeer te kijken. Er staat een zeer frisse bries. Deels van opzij, soms van achter en vaak van voren. Hans belooft dat de wind zal draaien op de terugweg. Afgesproken. We kiezen in het Diemerpark zoveel mogelijk de laaggelegen route. Maar dat kan niet overal. De noordenwind komt aanblazen over het IJsselmeer en stuwt het water op de kant. Ziet er ruig uit. Zeker in de bocht (baai) waar wat rotsen in het water liggen. In de verte ligt Pampus. Oké, het is koud, maar wel ontzettend mooi.
Verrassing! Een nieuw gebouw bij de stelling van Amsterdam. Dit behoeft nader onderzoek. Zo te zien wordt het een café, restaurant, kaartverkoopachtig gebouw. Een soort slakkenhuis. Heel bijzonder. Nee, prachtig. Geweldig. Groots. We vragen ons af of de buitenbekleding (hout) snel zal verrotten of juist prachtig gaat verweren, zodat het gebouw straks zal opgaan in de omgeving. Mooi trouwens, die omgeving. Je kunt nu nergens de bunkers in, maar het land erboven is interessant genoeg. Heuvels en dalen. Nou ja, bulten en kuilen. Heerlijk om van de zomer te picknicken, lijkt me. We komen hier zeker terug.
[zie: paviljoen Diemerdam]
[zie: paviljoen Diemerdam]
Vroeger moest je langs de A1 fietsen om in Muiden te komen. Saai. Nu ligt er onderaan de dijk een mooi betonnen fietspad. Licht beton dat blijft drijven, wordt me verteld. Met wildroosters, want de schapen lopen hier los. Echt een mooi gebied. Zeer dras. We maken een stop om even over de dijk te kijken. En waaien bijna uit de kleren. Almere is nog 13 km… we moeten ook weer terug. We doen het een ander keertje. Bij Muiden slaan we daarom af richting Weesp. Ook hier wordt de stelling van Amsterdam aangeharkt, maar dit lijkt wel een pretpark. Waarom moet dat nou? In Weesp zoeken we een tent die open is voor een welverdiend drankje. Maar het is zondag, nog geen 5 uur en ook nog geen ‘seizoen’. Niettemin belanden we in een kroeg: Toeters en Bellen. Ajax – Graafschap is aan de gang op vier televisies. Ze winnen met 3-1. Ajax, bedoel ik. Ondertussen genieten wij van een Palmpje met nootjes en ik van sigaretten. Ja! Ik mag hier zomaar een sigaret opsteken. Wat een verademing, haha. En dan nu het laatste stuk. De zon komt door, maar we hebben wind tegen. Van Hans’ belofte dat ie zou draaien, komt niet veel terecht. Dat zou Owen beter geregeld hebben. We kiezen min of meer de kortste weg naar huis. De GPS zegt met een laatste zucht (batterij leeg) ‘rechtuit’. Dat doen we – zoveel mogelijk. Soms staat er een gebouw in de weg, maar een voetpad houdt ons niet tegen. Ik heb het zwaar met die twee jongens. Ja, ze houden wel rekening met een arme oude vrouw, maar ze gaan toch hard. In de Bijlmer word ik galant geholpen als we een trap af moeten om onder een tunneltje door te kunnen. Indachtig het debacle met de roltrap in Zaandam, zeker. Duivendrecht, Diemen, Watergraafsmeer. Afscheid bij de pont naar noord en dan komt voor mij het allerergste stuk. De Westerdoksdijk. Daar wordt gebouwd… Ik word gezandstraald en kan niet verder. Afstappen, omdraaien en wachten tot ik uitgehuild ben. Achteruit lopen tot de eerste zijstraat. Met prikogen naar huis, lenzen uit. Hans zegt nu dat het ongeveer 40 km was, maar volgens mij was het veeeeeeel meer. Maar wel een fijne dag.
-Marijke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten