We gaan vandaag wel heel traag van start, maar voor alles is een reden. Drie mensen gaan eerst naar de kerk, een ander woont eerst nog vlug even een lezing bij over kwantummechanica en weer een ander verslaapt zich (ikke). De leukste reden voorzien we niet, want dat is voorzienigheid: Riet komt net van de pont af. Vers aangekomen vanuit Oostenrijk. Ski’s over de schouder en zij nog helemaal heel. Hé! Yo! Ze fietst natuurlijk niet mee. Nee, die gaat lekker naar huis.
Wij rijden eerst naar een ‘huis te koop in noord’. Een van ons (ik) is namelijk op al tijdenlang op zoek naar het ideale huis om in dood te gaan. De weg erheen is slecht onderhouden en KADENG, ketting los. Kijk, dan zijn mannen wel handig. De een heeft een mesje bij zich om de kettingkast open te wrikken en de ander maakt zijn handen vuil om de ketting er weer om te leggen. ’t Is zo gebeurd. Leve de mannen! En… eh… hartelijk dank.
Het huis is wel leuk en apart. Helaas ligt het niet zo gunstig. Je zou het een blokje moeten kunnen opschuiven. Nu wordt het omringd door twee flatgebouwen. Stel je voor: je zit in je tuintje en al die ramen van die flatgebouwen staren naar je. Niet doen dus. Nee, de droom is – om met Job te spreken – een wit huis met rieten dak op de Dam. En die Dam is dan ook van mij. De steentjes die er liggen stuur ik naar Verweggistan en ik zaai gras en plant bomen. Om de Dam komt een hek plus bordjes ‘verboden toegang’. Ja, zoiets. Enfin, dream on.
Niemand wil echt ver fietsen, dus we rijden naar het Twiske. De lucht is grijs, maar het is best lekker.
Hé, iemand probeert ons tegen te houden: een deel van het fietspad is afgesloten. Bord erbij, rood-witte balk over de weg. Echt Hollands. Daar trekken wij ons natuurlijk niets van aan, ben je gek. Maar de reden blijkt al snel. Het slootje naast de weg heeft de weg overstroomd en de boel is nog steeds bevroren. Voorzichtig! Glad! ’t Is wel een stukje Nederland dat nog niet is aangeharkt. Midden op wat, buiten de vorst, een fietspad zou moeten zijn, staat een elektriciteitspaal. ????? Nou ja, moet kunnen. We redden het en komen weer op de reguliere weg. Tijd voor een hapje en een drankje in restaurant ‘t Twiske. Uitstekende koffie, en het appelgebak krijgt een 8 plus. Terwijl we daar zitten, gaat het regenen. Wachten heeft geen zin, want het grijs is mijlenver donkerder dan daarnet. 
- Marijke.
2 opmerkingen:
Poe, petje af hoor! Ik krijg het al nat en koud als ik alleen maar de foto's hier bij de open haard zie!
Oja Hans je hoeft niet te salueren voor de fotograaf. Op de plaats rust zou ik zeggen tenzij je al enigszins verkrampt was van de kou en slagregens;-)
Bicycle Repairman staat altijd paraat!!
http://depund.blogspot.com/2009/03/bicycle-repairman.html
Een reactie posten