Iets later dan gebruikelijk (ik ben er pas om 12,15 uur) zitten alleen Riet en ik bij café de Pont op het terras te vernikkelen in de wind met een kopje koffie dat snel koud wordt. Alle andere fietsers hebben reden om er niet te zijn.
Het is lastig een fietsdoel te vinden, maar uiteindelijk rijden we naar het westen. We bezoeken dodenakkers en andere verboden plaatsen. D.w.z. we lopen een rondje op St. Barbara. Veel graven van eendagskinderen. Ook het graf van Boris zien we. Mooi versierd met ronde stenen, beschreven door zijn vrindjes. Daarna fietsen we naar Sloterdijk waar het kerkje toevallig open is. We mogen even binnenkijken, hoewel het nu privé-bezit is. Het kerkje is te huur voor 100 euro per uur voor feesten en partijen. Mooi gerestaureerd, dat wel. Een begraafplaatsje eromheen. Zonder dat we het in de gaten hebben, lopen we daar privé-tuinen in. De bewoners zijn daar niet blij mee en we worden weggejaagd. Dat voelt niet prettig. Bij het verlaten van het terrein lopen we over een tegel waarop staat dat dit alles zonder donaties niet mogelijk was geweest. Donaties? Privé-bezit? Weggejaagd worden? Volgens mij begrijp ik iets niet.
Via het Westerpark fietsen we terug en stoppen even bij de mysterieuze plek in het park die ik jullie altijd nog eens wil laten zien. Riet maak ik alvast lekker met een vaag verhaal vol lacunes over de watergeest. Het hek is stevig op slot, dus we kunnen er niet heen. Op huis aan. Heel weinig fietsen dus, maar wel lekker de middag buiten geweest. Geen foto’s (verboden te fotograferen, verboden voor honden, verboden, verboden, hek op slot). Wat een land waar dat allemaal maar kan.
Volgende week weer gewoon fietsen!
Monica, jammer dat we je gemist hebben. Volgende week zijn we er weer (met meer mensen ook, neem ik aan).
Groetjes,
Marijke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten