Door de regen naar de Pont. Frans en Angelika komen droog aan (paraplu, o.v.). Ze gaan dus niet fietsen. Job en Ronald komen nat aan. Ronald met een elektrische leenfiets die Job wel wil proberen. Hans komt niet opdagen. Misschien heeft hij gisteren zijn cadeautjes allemaal opgemaakt? Haha. Het ziet ernaar uit dat het voorlopig blijf regenen en alleen Job heeft zin in een saai stukje fietsen langs het Noordhollandskanaal. Maar, hij leert eerst mijn achterrem mores. Dat valt nog niet mee. De hendel zit muurvast. Na veel gepriegel en een hoop kracht, duwt hij met een tang de hendel naar achteren: het achterwiel loopt nu helemaal vrij. Bedankt Job. Ieder ging en ik wil naar huis. Vlakbij huis besef ik hoe lekker fietsen kan zijn. Je trapt een beetje en je rolt vanzelf. Dat was ik helemaal vergeten. Besluit om nog een stukje door te fietsen, kris kras door de Minervahaven en vervolgens naar de Hempont. Dat gaat lekker. De regen is opgehouden en ik plof in het gras met mijn voeten op de rotsblokken die de wallenkant van het Noordzeekanaal beschermen. Jas uit, zon op mijn rug. Voor mij 6 zwanen die geen schoonheidsspecialiste nodig hebben: ze doen het lekker zelf. Met een zwarte poot naar achteren gestrekt (als een roer, maar dan boven water) poetsen ze hun veren. Links, rechts, onder de vleugels, geen plekje wordt overgeslagen. Sommige eenden vinden dat een goed idee en doen mee. Andere blijven lekker slapen, de kop tussen de veren. Een fuut met jongen die achter haar aan piepen. Als zij duikt, houden ze op met piepen. Onder water hoort ze haar jongen toch niet. Zodra ze boven komt, beginnen ze weer. Ze trekt zich er niks van aan. Aan de overkant zie ik twee windmolens. Links een kleine die lento draait en rechts een grote die presto gaat. Raar eigenlijk, want het waait nauwelijks. Aan de overkant pijpen die stoom recht omhoog blazen; stoom die opgaat in de wolken. De Evita vaart met een rotgang langs en veroorzaakt golfslag die over de met fluorescerend groen mos bedekte rotsblokken spat. Daar is de draagvleugelboot naar IJmuiden. Die veroorzaakt geen golven naar een lichte deining die pas na een minuut de wal bereikt. Die boot lijkt trouwens wel een grote groene krekel. Even later komt er ook een van de andere kant. En vlak voor mijn neus staan aaibare graspluimen. Achter mij hoor ik een auto vertragen. Geen nood: daar zit weliswaar een vrouw in het gras, alleen en met een rood truitje aan, maar ze heeft grijs haar en is dus niet interessant. Hij versnelt weer en verdwijnt. Grinnikend kijk ik om. O jé, de lucht is zwart daar. Mijn huis ga ik nooit droog halen. Regenkleren dus maar weer aan en ja hoor, een plensbui die duurt tot huis. Maar, jô, wat ga ik lekker op deze ongeremde fiets! Aantal km weet ik niet, maar ik heb me uitstekend geamuseerd.
-Marijke
1 opmerking:
Een prachtig verslag Marijke!
Een reactie posten