Zaandam - Nauerna - Ruigoord

O jé, ik ben te laat bij De Pont… Maar daar is een goede reden voor. Tot mijn verrassing is Agnes er weer, maar ze zegt meteen dat ze ‘niet mee gaat fietsen, hoor!’ Waarom niet, roepen Hans, Job, Frans en ik in koor en ze meldt spontaan dat ze te lui is. We bieden nog aan haar via Maastricht en Groningen naar huis te brengen, maar nee, ze laat zich niet vermurwen. Ik stel in plaats daarvan voor een klein rondje te doen: Nauerna, Driehuis en terug. We rijden via het industriegebied in noord naar de aanleg van de nieuwe Coentunnel. Daar kunnen we nog steeds de snelweg niet over. Komt dat nog goed? Nu moeten we weer omrijden. We onderbreken onze tocht aan de rand van Zaandam voor een hartversterking in een verlaten snackbar waar we buitengewoon vriendelijk worden bediend. Gesterkt rijden we een stukkie om. Dan zie je nog eens wat.

Jawel, een prachtig schip. Het lijkt wel een museum en we vragen ons af waar het bordje met openingstijden hangt, haha. We gaan verder, een doodlopende weg in. Onze route is wel erg industrieel. Gestapelde containers van over de hele wereld, nu ontvolkte bedrijven en geen mens op straat. Dat klinkt misschien saai, maar het heeft ook wel wat. De sensatie van bedrijvigheid en samenwerken laat in het weekend een spoor achter. Prachtige fietspaden, dat ook. Dat zie je vaak op bedrijventerreinen: mooie fietspaden. Het mooie deze doodlopende weg is het eind: vrij uitzicht over het Noordzeekanaal en de Zaan. Hekgolven van een gepasseerde boot klotsen tegen de stenen walbescherming. Deze plek is kennelijk een ideale dumpplek. We zien onderdelen van een vaatwasmachine achter het hek. Terugfietsen en naar Nauera. Het café bij de haven is al een hele tijd dicht en wordt nu verbouwd. Jammer, het is een prachtige plek om even aan te leggen. Zeker ’s zomers als het terras aan het water open is. Met de wind mee over de smalle dijk naar de pont van Driehuis. Een paar weken geleden schaatste Hans hier nog, beneden over de vaart, omringt door tentjes met koek en zopie. Nu is het 9 graden. Die elfstedentocht komt er niet meer dit jaar, besluiten we. De pont van Driehuis ligt op ons te wachten. In no time zijn we aan de overkant en tegen de wind in fietsen we over kaarsrechte wegen langs nog meer industrieterrein en windmolens. Giga opslagplaatsen van honderdduizenden vierkante meters. Wat doen ze daar? Ruigoord ligt inmiddels helemaal ingeklemd tussen opslagtanks. Straks, veronderstellen we, komen nog meer opslagtanks maar dan op pootjes over Ruigoord heen, zodat het daar nooit meer regent. Arm Ruigoord. We worden het ineens zat: die rechte wegen, het aangeharkte land, de tegenwind en nog meer opslagplaatsen. We slaan af, de Brettenzone in. Pf, wat een opluchting nu de wind een beetje wegvalt en het pad links en rechts wordt begrensd door struikgewas. Dat past toch beter bij fietsen – in de winter. Hier en daar zie ik al knopjes. En veel konijnen. Ook een hele mooie: blond. Dat is vast geen wild konijn. We passeren alweer een bedrijventerrein. Houdt het nou nooit op? Ja, we rijden het Westerpark in en stoppen even om te delibereren over waar moet worden afgepilst. Niet hier, besluiten we, maar in een knus café: Westerdok. Daar hebben ze ruim 70 soorten bier en het is er gezellig. Ik taai op het laatste moment af en ga naar huis. Nergens (nou ja) smaakt de koffie beter dan daar. Water opzetten, huisbroek aan, koffie, halfzes, zzzzzz.

Marijke

Route in groot formaat