Het ziet er goed uit als ik naar buiten kijk, dus zonder handschoenen aan of muts op start ik – naar meteen blijkt – een barre tocht. Br. Het vriest niet, maar het is verdomd koud met die noordwesten wind. Flink doortrappen brengt me op tijd bij onze pleisterplaats. Zonder dat ik iets vraag, krijg ik een kop koffie. Ze kennen me kennelijk, haha. Om eventuele wachttijd te doden, pak ik een tijdschrift van de leestafel. Daarin veel aandacht voor mode. Bijvoorbeeld een donzen dekbed als jurk. Kost maar 3895,-- euro. Daar kun je geen kou voor lijden, toch? Even later komt Job. Ook koud. Hans heeft zich afgemeld zonder legitieme reden. Dat kan natuurlijk niet, dus we mailen hem dat ie zich onmiddellijk moet melden. Wijs als hij is, antwoordt hij niet. Hij komt ook niet. Agnes meldt zich ook af, maar mét een reden. Ronald is naar voetbal: Ajax tegen Venlo, n.b. Frans komt even later en meldt dat Angelika ziek is. Hij gaat dus niet mee, want hij moet natuurlijk voor haar zorgen. Riet heeft dus een gebroken pols en dan gaat fietsen lastig, denk ik. Wat een zwak zooitje is die fietsclub van ons. Job en ik doen stoer: waar zullen we heen gaan? Ik vind stiekem het Vondelpark al ver met die kou en die wind, maar ik zeg niks en we gaan naar het Amsterdamse Bos. En koud is het! Maar in het bos is het lekker beschut. De bomen lopen al uit. Net als in het Vondelpark lopen ook hier de mensen tegenwoordig op het fietspad. Wat is dat toch voor iets raars? Job zegt dat ik niet zo moet zeuren en ook niet zo agressief moet bellen. Nee, ik kan er ook vlak langs rijden en onmiddellijk weer naar rechts buigen. Dat zal ze leren, haha. Om bij te komen stoppen we bij boerderij Meerzicht. Druk daar. Job neemt een Palmpje met gevulde koek en ik thee met idem dito. Die koek verdient een 10. Heerlijk, zelf afgebakken in de oven van de boerderij. En nog een beetje warm. Een goede reden om voor om te rijden. We halen herinneringen op aan hoe deze boerderij er vroeger uitzag. Weet je nog wel, …. Maar leuk is wel om te ontdekken dat we dezelfde herinneringen hebben. Even naar buiten om te roken en naar de vele koolmeesjes kijken. Althans, ik denk dat het koolmeesjes zijn. Als rasechte Amsterdammer ken ik alleen sijsjes en drijfsijsjes. Terugtocht langs zuidkant van de bosbaan. Twee kilometer straffe tegenwind. Maar wel stoere roeiers op de bosbaan (wind mee). Toegeschreeuwd via een toeter door een man op een fiets. Rare hobby. We worden ingehaald door een motoragent. Ik roep nog dat dit een fietspad is, maar hij reageert niet. We verwonderen ons over de enorme hoeveelheid auto’s bij de ingang van het bos. Er is zeker iets aan de gang, maar we weten niet wat. Nu neemt Job neemt de kortste weg en ik fiets traag de overbekende route naar huis. Met rode konen en voldaan warm ik mij aan een kopje bouillon. Geen foto’s gemaakt.
Marijke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten