Als ik ‘ons terras’ De Pont oploop, zie ik Marieke met Marjolein en haar moeder. Wat leuk. Ze fietsen niet mee, dus het is toevallig. Maar gezellig is het wel. Hans en Riet komen aan en schuiven bij. Marieke c.s. gaan en Job, Ronald en Frans komen. Ronald stelt een rondje Sloterplas voor. Hans stelt zijn GPS in. Onderweg gaat het goed mis. Iedereen doet maar wat en de groep is niet bij elkaar te houden. Dit is geen groep, dit is chaos.
We pauzeren bij de Sloterplas om even bij te komen. Riet raakt in gesprek met een visser die vandaag nog niets heeft gevangen maar gisteren wel. Hans en ik vermaken ons op een nieuwe vlonder die heerlijk deint. Riet vindt het wel iets als fietshonk en deelt de ruimte alvast in. Hier de bank, daar de keuken. En de fietsen kunnen daar. Ik vind het een beetje klein en stel voor er een vlonder naast te leggen. Goed plan. We fietsen door het Sloterpark richting koffie op speciaal verzoek van Frans. Een geweldig café met terras overlooking de plas. En ze hebben bier van brouwerij Het IJ. En een tosti voor Ronald natuurlijk. Een hotspot. We gaan naar Erasmuspark. Daar staat een beer, zegt Job. In het park mag je niet fietsen, maar sommigen trekken zich daar niets van aan. Ook niet als zij daarop worden gewezen door andere bezoekers van het park. Jongens, gedraag je! Het is echt een zootje ongeregeld vandaag. In hetzelfde park is iemand bezig te leren koorddansen. Dat doet ie op een soort spanband tussen twee bomen. Wij – als deskundigen – komen tot de slotsom dat een koord makkelijker is dan een band. Een band wiebelt niet alleen omhoog en omlaag, maar ook naar links en rechts. Daar heeft een koord geen last van. Denk we. Ha, de beer is gevonden. Zo uit de verte stelt het niet veel voor, maar dichterbij komend, blijkt ie toch prachtig te zijn. Uit steen met veel details. Ach god, die teennageltjes. Hij is net uit de winterslaap opgestaan en dus erg mager. Daardoor zakt het losse vel onder zijn staartje in plooien naar beneden. We zijn onder de indruk. Rondom zitten mensen met honden. Bal gooien, bal halen. Die honden zijn ook niet gek en schakelen ons in om mee te spelen. En daar trappen we dus in. Die bal is nat. Handen afvegen en daar komt ie weer. Enfin, we gaan... lopend het park uit. Even de piramide bekijken in de Jan Evertsenstraat. Best mooi eigenlijk. Job wil nog de markthallen in, maar dat mag niet. Dan maar het nieuwe bruggetje ernaast gepakt. En daar kwamen we het tegen: ons nieuwe honk. Een woonark te koop. Geweldig. Nadere informatie brengt aan het licht dat het ding bijna 5 ton kost. Toch maar niet dan. Ik haak af en ga naar huis. Verder dromen.
-Marijke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten